دتکتورهای شعله تجهیزاتی هستند که برای شناسایی سریع شعله حریق طراحی شده‌اند. این دتکتورها عموما برای حریق موادی از قبیل مایعات قابل اشتعال همچون ترکیبات هیدروکربنی به کار می‌روند که در آن‌ها شعله حریق از دما و یا شعله ناشی از حریق بیشتر است.

در اغلب تصرفات می‌توان برای اعلام و اطفای حریق از دتکتورهای نقطه‌ای بهره‌ گرفت. طبق استانداردهای بیان شده دتکتورهای نقطه‌ای دود و حرارت را می‌توان تا ارتفاع 10/5متر نصب کرد اما این تجهیزات در مکان‌هایی با سقف بلند همچون فرودگاه‌ها، انبارها، مراکز تجاری، کارخانه‌ها و ... به دلیل رقیق شدن دود سبب فوت وقت در شناسایی حریق شده و عملکرد مطلوبی نخواهند داشت. در این مطلب در نظر داریم در مورد تجهیز جایگزینی که برای این قبیل تصرفات طراحی شده است، تحت عنوان بیم دتکتور صحبت کنیم.

دستورالعمل طراحی و اجرائی سیستم اعلام حریق بر مبنای استاندارد NFPA-72 :
1. مساحت هر زون حداکثر 2000مترمربع می‌باشد.
2. حد اکثر طول زون 3000 متر می‌باشد.
3. حداکثر تعداد المان های هر زون (شامل شستی و دتکتور ..) 24 المان است و بهتر است حداکثر 20 عدد منظور گردد.
4. هر طبقه مسکونی می‌تواند بر یک زون قرار گیرد.
5. پیشنهاد می‌شود شستی اعلام حریق راهرو طبقات بر یک زون مجزا باشد.

سیستم‌های اعلام حریق (آشنایی با انواع سیستم‌های اعلام حریق) با عملکرد به موقع می‌توانند جان افراد بسیاری را از حریق حفظ کنند و علاوه بر آن از آسیب رسیدن به اموال ارزشمند شما جلوگیری کنند.

سیستم‌های اعلام حریق تجهیزات الکترونیکی هستند بنابراین برای عملکرد صحیح لازم است زیرساخت‌های لازم برای پیاده‌سازی آن‌ها اعمال شود. یکی از مهم‌ترین زیرساخت‌ها برای پیاده‌سازی سیستم اعلام حریق استفاده از کابل اعلام حریق مناسب است. که در این مطلب قصد داریم در مورد آن بیشتر صحبت کنیم.