در مطالب قبل به طور کامل با ماهیت سیستم اطفای حریق FM200 آشنا شدیم. سیستم FM200 نیز مشابه سیستم‌های اطفای حریق اسپرینکلر یا سیستم اعلام حریق اصول طراحی مشخصی دارد که در این مطلب در نظر داریم در مورد جزئیات نحوه طراحی این سیستم برای یک فضا صحبت کنیم.
سیستم‌های اعلام حریق برای تشخیص و اعلام حریق باید به منبع الکتریکال متصل باشند. نیروی الکتریسیته برای فعال‌سازی این سیستم‌ها از طریق اتصال مستقیم به برق یا باتری‌های پشتیبان نصب شده بر روی پنل تامین می‌شود. حال اگر در هنگام آتش‌سوزی یا به دلایل مختلف منبع تغذیه یا باتری به درستی کار نکند یا برق مجموعه قطع شود تشخیص حریق به درستی انجام نخواهد شد و ریسک حریق بسیار بالا می‌رود. در این مطلب در نظر داریم در مورد سیستم اعلام و اطفای نوینی تحت عنوان «سیستم فایرتیوپ» صحبت کنیم که برای تشخیص و متعاقبا مهار حریق به نیروی برق وابسته نیست.
روش‌های متعددی برای اندازه‌گیری قابلیت اشتعال و احتراق یک ماده وجود دارد. دو اصطلاح فنی اصلی برای توضیح شرایط اشتعال‌پذیری در مورد مایعات هیدروکربنی و بخارات حاصل از آن‌ها وجود دارد؛ فلش‌پوینت و فایرپوینت. در این مطلب در نظر داریم تفاوت این دو را از نظر علمی توضیح دهیم و به برخی از سوالات پرتکرار پیرامون آن پاسخ دهیم.
مخازن هیدروکربنی و مواد شیمیایی کاربرد فراوانی در صنعت دارند. از آنجاییکه غالبا این مخازن حاوی حجم بالایی از مواد قابل اشتعال هستند یک حادثه کوچک می‌تواند تبعات بزرگ و جبران‌ناپذیری به همراه داشته باشد طراحی ایمن و انتخاب مخازن مناسب با توجه به شرایط محیطی از اهمیت بالایی برخوردار است. نشت و آتش‌سوزی مخازن نه تنها آلودگی‌های محیطی در پی دارد که تبعات مالی بسیار و اثرات جبران‌ناپذیری بر روی آینده یک بیزینس و نام و نشان آن برجای می‌گذارند. در این مطلب در نظر داریم در پرتکرارترین مخاطراتی که در مخازن رخ می‌دهد و نحوه جلوگیری از آن‌ها صحبت کنیم.
کلین اجنت‌ها (Clean Agents) نوعی از سیستم‌های اطفای حریق هستند که عموما به فرم مایع یا گازی هستند، رسانای جریان الکتریسیته نیستند و به محض تخلیه در محیط به فرم گازی در می‌آیند. عموما پرسش‌های متعددی پیرامون این مواد و نحوه عملکرد آن‌ها برای اطفای حریق مطرح می‌شود که در ادامه برخی از پرتکرارترین این سوالات پاسخ داده‌ایم.