دستورالعمل و ضوابط طراحی، نظارت و اجرای سیستم های اعلام حریق
بخش اول: زون‌‌بندی حریق

مناطق تحت پوشش یک سیستم اعلام حریق اصطلاحا زون حریق (Zone) نامیده می‌شوند. از آنجاییکه آگاهی به موقع از محل حریق و دسترسی سریع به محل آن از اهمیت بالایی برخوردار است بهتر است یک ساختمان به چندین منطقه یا Zone تقسیم بندی گردد.

زون‌بندی (منطقه‌بندی) حریق در هر ساختمان که طراحی سیستم اعلام حریق و منطقه بندی آن نیز از آن تبعیت خواهد کرد باید براساس مساحت و کاربری فضاها و میزان اهمیت آن‌ها و موارد مرتبط در مقررات ملی ساختمان انجام شود.

در هنگام وقوع حریق در سیستم اعلام حریق هر یک از بخش‌ها به صورت مجزا به کمک نشانگرهای تعبیه شده بر روی پنل از سایر قسمت‌ها مجزا می‌شوند.

در طراحی زون حریق باید موارد زیر را در نظر گرفت:

• مساحت کل هر منطقه در سیستم اعلام حریق نباید از 2000 مترمربع بیشتر شود.
• چنانچه مجموع مساحت کل طبقات ساختمان بیشتر از ۳۰۰ مترمربع باشد، بایستی هر طبقه را یک زون در نظر گرفت.
• چنانچه مجموع مساحت کل طبقات ساختمان کمتر از ۳۰۰ مترمربع باشد، یک زون حریق می تواند بیش از یک طبقه را پوشش دهد.
• بهتر است تمامی دتکتورهای قرار گرفته در راه‌پله و دودبندها در یک زون قرار گرفته همچنین کلیه شستی‌های خروجی‌های منتهی به فضای آزاد در زون مجزا قرار گرفته و با این زون ترکیب شود.
• بهتر است شستی‌های طراحی شده برای مسیرهای تخلیه اضطراری هر طبقه (مسیر راه پله) در زون همان طبقه قرار بگیرد.
• به منظور تسریع در تشخیص حریق می‌توان فضاهایی همچون موتورخانه آسانسور، داکت‌ها، انبارهای خاص و ... را به صورت یک زون مجزا در نظر گرفت.
• در هنگام طراحی سیستم اعلام حریق برای یک فضا باید در نظر داشت که طول یک مسیر جستجو نباید از 60 متر بیشتر باشد. در مکان‌هایی که فضاهای کوچک مشابه متعددی وجود دارد (مشابه راهروهای هتل با اتاق‌های متعدد) بهتر است برای شناسایی سریعتر محل حریق بر روی ورودی هر فضا یک ریموت اندیکاتور قرار بگیرد.